İsyanım geldi tatil istiyoruuummmm.....

Güzel şeyler yazmak için nasıl bir kabiliyet gerekir acaba?.Hani okunası okudukça etkili olanlardan. Yazan kişinin iç dünyasını, hissettiklerini dışa vuruşunu, vuruşların okur tarafından anlaşılması ve anlaşılır olmanın vermiş olduğu keyif. Bazen televizyon seyrederken, bazen bılaşık yıkarken, bazen de sohbet ederken aklıma öyle ilginç sözler gelir( vay be ne söz oldu ama) derim, bir de peşine gülerim hadi ya sen söyledin de tuttu mu yani hehe..Bazen de aklımdan geçenleri o an not etsem acaba güzel bir yazı çıkar mı ortaya diye düşünürüm. Yok yok çıksa ne olur yani kim senin duygularınla ilgilenicek ki komik olma der geçerim. Aslında ne hoş birşey o an hissettiklerini kağıda dökmek. İnsanın her anı her anına uymuyor ki! Bir bakmışsın doludizgin herşeyi bir arada yapmak istiyorsun. Bir bakmışsın salya sümük ağlamak, bazen karşındakini dinliyormuş gibi yapıp o an başka bir yerde olmak. Geleceği düşünüyor insan bazen. Yaşlı olmak nasıl acaba?. Geçmiş te yaşananlar takılıyor kafaya hatalar, başarılar, umutlar, mutluluklar, üzüntüler, aile, arkadaş, akraba mekan, zaman. Ne çok şey var aklın biriktirdiği. Düşünsenize bunlar ne çok etken insan hayatında. Dalıp giderken biryerlere bu saydıklarımdan hangisindesin acaba.?Muhakkak birinden birinde gezinmişsindir. Bu gezintilerini yaparken de geçirdiğin beyin fırtınasını hiç mi istemedin bir yerlere yazıp rahatlamayı? Rahatlanılıyor mu acaba? Bir de bu tarafı var tabii. Her düşünce bir yol çiziyor her yol bir soru doğuruyor. Sorular cevaplar şeklinde gelip geçiyor ama çözüm sadece somut olarak yer alıyor heralde hayatta. Soyutta kalan yine içerlerde biyerlerde depreşme zamanını bekliyor. Bu yoğun ve karmaşık duygular heralde dışa vurulurken kendine çok özel bir mekan ister gibi geliyor bana. Hadi hayal edelim bakalım. Sanki gözümün önüne gelen resim kartpostal gibi oldu ama heralde öyle biryerde kendimi iyi hissedicekmişim gibi ilk o çıktı karşıma. Hafif rüzgar var.Tek katlı bir ev ve ben o evin yerden yüksek balkonunun kenarına dayanmış, şalıma sarılmış, önümdeki geniş kumsalın kıyısına vuran sakin dalgaları gün batımına karşı seyrediyorum. Aslında seyretmiyorum öylesine içime çekiyorum ki yazdığım bu birbirine karışmış bütün insani duygular orada bilet almış sırasını bekliyor, teker teker geliyor. O güzellikte, o sakinlikte hepsi düzenli bir şekil alıp yerlerine yerleşip huzura eriyor. Soyut kavramlarda çözümlenip yeni karmaşıklıklara, iç savaşlara yer açmanın verdiği keyifle hayalini sonlandırıyor.