anneler günümüz kutlu olsun

Nedense her anneler gününde ve bayramlarda içim boş boş olur.Moralim bozuk, dokunsan ağlayacak, sinir sitres yaparım.Çocuklarım akşamdan kutladılar beni hediyelerimi aldım eşim çok güzel bir salon çiçeği almış koltuğun boş kalan kenarını doldurdu çok da yakıştı ve eve girdiğinden beri çok güzel kokuyor. Özel bir koku sıktırmış ferah ferah, bilir benim kokuları sevdiğimi:)))))Neyse akşam güzeldi sevildim sevdim kutlandım eğlendim..Sabah kalkınca bir sinir uyanmak istemedim her zamanki gibi, neden ne kadar güzel bir gün çocuklarım yanımda kahvaltım hazırlanmış..... Ama işte bir boşluk var bende hazırlanıp çocuklarımla beraber anneannelerine babaannelerine gitmek onlarla bu güzel günü paylaşmak bugüne özel yaşamak isterdim...Camdan bakarken bayram günü gibi herkez ailece çiçekleriyle belli ki annelerine gidiyor. Benimse sessiz sessiz.................İşte böyle zamanlarda içim boş ama çok dolu oluyor....Telefon açmak bile öyle zor geliyor ki yavan ,keyifsiz anlamsız kandırır gibi. Böyle zamanlarda aklıma hep gelir beni çok etkilemişti okuduğumda sizinle de paylaşmak istedim. İclal Aydın'ın Hayat Güzeldir kitabının 50. sayfasında Yağmur isimli bir yazısı vardı....Belki konuyla ilgili değil ama ne biliyim bu yazıyı burada görmek istedim şu an.... Herbirinizin anneler gününü candan kutluyorum.Allah annelerimizi başımızdan eksik etmesin canım annemin de anneler gününü kutluyorum.... annem benim....
YAĞMUR

Yağmur yağıyor.
Mutfak camındayım.
Nasıl üşüdüğümü bilemezsin.
Menekşelerim çiçek vermiyor artık anne.
Söylediğin gibi hep dibinden su verdim ama…

Şimdi telefon açsam sana, sesini duymak da yetmiyor ki.
Hep aynı cümleler; “Babamlar nasıl, ilacını aldın mı?”
Nedenini bilmediğim bir ağlamak var içimde.
Bir yerlere sığdıramıyorum yüreğimi.
Bazen mutfakta dalıp giderdin yemek yaparken,
Tahta kaşıkla tencerenin başında öylece ne düşünürdün acaba?
Özlemek çok fena anne. Anlamak seni; daha da fena…

Omuzlarım ağrıyarak uyanıyorum sabahları.
Benim kızımın omuzlarımı ovmasına daha çok var.
Gittikçe sana mı benziyorum ben, ya da
“Annenin kaderi kıza” dedikleri doğru mu?
“Baban eskitir her şeyi kızım” demiştin bir kez,
Anlamamışım meğer, eskiyormuş anneciğim.
Omzunu ovacak kalmıyormuş meğer aynı evin içinde.
Şimdi duysan bunları ne üzülürsün; mutsuz mu kızım diye,
Çoktan kendinden vazgeçmiş bir sesle. Mutsuz değilim de anne,
yağmura ve mutfağımdaki kedere çare bulamıyorum.

Evimi topluyor, toz alıyor, patlıcan kızartıyor,
Televizyon seyrediyor, akşam çalan kapıyı açıyorum,açtığımı gören olmuyor.
Pişirdiğim yeniyor da, güzel olmuş denmiyor.
Çay demleniyor, demleniyor, demleniyor…

Kederim mutfağımın her yerine yerleşiyor.
Ah nasıl eskiyor her şey anne, nasıl eskiyor.
Eskilerimi de atmaya kıyamıyorum. Seni çok özlüyorum.
Bana yasakladığın bahçeler, sana da mı uzaktı hep?
Gidemeyişine ağladın mı sende? Ne zaman eskiyor sevgiler?
Ödenen bedellerin acısı geçince mi?
İşte böyle,kalbimde bir acı...
Şarkılar seni söyler...

İclal AYDIN